Խոսելով Պաուլո Կոելիո գրողից կասեմ միայն, որ նա կարողանում է մեծ հետաքրքրությամբ ու մեկ շնչի արագությամբ ստիպել ընթերցողին կարդալ իրեն, ու խոսում է այն ամենի մասին խտացված, որը հենց 21-րդ դարի մարդուն ամենաշատն է անհրաժեշտ. ամեն ինչի ոչ գիտական կողմից դիտարկումը, գերբնականի առկայությունը, անհասկանալի զգայություններն ու դրանց վերափոխումներն ու վերաիմաստավորումները: Կոելիոն կարողանում է մեծ վարպետությամբ դա հասցնել բոլորին` այսինքն շատ մատչելի լեզվով ու արտահայտչամիջոցներով: Մեր օրերում նա կատարում է ինձ թվում է անփոխարինելի մեծ գործ և եթե ինձ կարողանում է օգնել /ես իմ սպեկտրից եմ նայում աշխարհին/ ուրեմն կարող է օգնել նաև մյուսներին:
Լավ խոսեմ ստեղծագործությունից.
Սա մի վիպակ է, մի 29-ամյա աղջկա պատմություն, որը մեկ շաբաթում 180 աստիճանով փոխում է իր կյանքը, որն իրեն մինչ այդ թվում էր այնքան հաստատուն ու իրական ու ճշմարիտ: Վիպակում միմյանց են միահյուսված սիրո տեսակները. սեր դեպի Աստված, դեպի կողակիցը և դեպի մարդկությունը: Շատ հետաքրքիր ձևով է զարգանում սյուժեն, որտեղ մեծ իրադարձություններով հարուստ չեն, բայց որտեղ հոգու խորքում թաքնված հավատը դուրս է գալիս դեպի լույսը, դեպի տեսանելին, երբ մարդը վերագտնում է իրեն ու միաժամանակ կարողանում է մոռանալ իրեն, զոհաբերել իր մեծ երազները հանուն մարդկության:
Իհարկե այս ամենը կարելի է հանդիպել Կոելիոի մյուս ստեղծագործություններում նույնպես, բայց այստեղ ինձ համար կար մի գեղեցիկ պահ: Երբ ներկայացվում էր այն, որ Աստծո համար կարևորն ազնվությունն է, մաքրամաքուր ծառայությունը որպես էակի, որպես սովորական մարդու, որը եթե իր գործը կատարի ամենայն բարեխղճությամբ և մաքրությամբ դա հավասարացվում է Աստծուն ծառայելուն: Իհարկե մարդը իր հասարակ ու առաքինի, ճիշտ ուղով ու կյանքով արդեն իսկ ծառայում է Աստծուն և մարդկությանը, բարուն, կարիք չկա հրաշքներ գործել, որպեսզի համարվես քրիստոնյա և Աստծո մարդ կամ որդի:
Каждый день Бог посылает нам — вместе с солнцем — возможность изменить все то, что делает нас несчастными. И каждый день мы пытаемся притвориться, будто не замечаем этой возможности, будто ее не существует вовсе, будто сегодня — во всем подобно вчера и неотличимо от завтра. Но тот, кто всмотрится в свой день внимательно, найдет этот волшебный миг. Он может таиться в том часе, когда мы отпираем дверь, ведущую в завтра, или в безмолвном мгновении, настающем после ужина, или в тех тысячах мелочей, которые кажутся нам неотличимыми друг от друга. Существует этот миг — миг, когда сила звезд проникает в нас и позволяет нам творить чудеса.
Да, счастье иногда нисходит к нам как благодать, но гораздо чаще — это победа и преодоление. Волшебный миг помогает нам преобразиться и отправиться на поиски наших мечтаний. Да, на этом пути нас ждут горести и муки, страдания и лишения, нам встретится множество разочарований, — но все это преходяще и не оставляет следов. И в грядущем мы сможем обернуться назад с гордостью и верой.
Несчастен тот, кто страшится идти на риск. вероятно, он не ведает разочарований и краха иллюзий, не страдает — в отличие от тех, кто мечтает и стремится претворить мечту в явь. Но он обернется — а обернется он непременно, ибо это присуще каждому из нас, — то услышит, как говорит ему сердите: «Что сделал ты с теми чудесами, которыми Бог так щедро усеял твои дни, досуги твои и труды? Как употребил ты таланты, которые вверил тебе твой Наставник? Зарыл поглубже, потому что боялся потерять? Что ж, отныне достоянием твоим будет лишь уверенность в том, что жизнь свою ты промотал и растратил, расточил и рассеял».
Несчастен тот, кто слышит такие слова. Несчастен, ибо теперь он уверует в возможность чуда, но волшебные мгновения уже не вернутся.
Այստեղ կարող եք գտնել ողջ ստեղծագործությունը:
http://www.litra.ru/fullwork/get/woid/00411131236341885980/page/1/
Կոելիոն շատ լավ ծանոթ լինելով էզոտերիկ գրականությանը, տալիս է նրա մեկնաբանությունը հանրամատչելի և գեղարվեստական տարբերակով:
ReplyDeleteԳիրքը տալիս է այնպիսի պարզ պատասխաններ այնքան բարդ հարցերին: Հերոսուհին ապրում էր իր համեստ, մի քիչ էլ տաղտկալի կյանքը և նա չէր էլ կասկածում, որ որևէ տեղ նրան սպասում է գեղեցիկ կյանք, գեղեցիկ սիրով: Նա հասկանում էր իր կյանքի խղճուկ լինելը և շատ բան կտար այն փոխելու: Եվ հայտնվում է նա ու տալիս այն սերը, այն հետաքրքիր կյանքը, որին աղջիկը ձգտում էր: Եվ այդ ամենից հետո Պիլարը կարողանում է մերժել, զոհել իր սերը հանուն մարդկության սիրո:
Կոելիոն մի պարզ բան է ցույց տալիս, չի կարելի սիրել և հետևել կանոնների: Մեզ շատ ժամանակ թվում է, թե մենք ավելի ենք սիրում, մեզ չեն գնահատում և այլն, սակայն իզուր, քանի որ սերը մեզ օգնում է աճել հոգևոր պլանում: